Ina van Schinkel
16 jaar geen last van duizeligheid
In januari 1995 is bij mij de ziekte van Ménière geconstateerd. Medicijnen hielpen niet. In hetzelfde jaar heeft Dr. Vente mij een Utermöhlen prismabril aangemeten en daarna heb ik bijna 16 jaar (en 4 controles) geen last meer gehad van duizeligheid!
In augustus 2010 kwamen de duizeligheidsaanvallen terug met oorsuizen en slechthorendheid. De aanvallen werden heviger. In 2013 ben ik doorverwezen naar Prof. Stokroos in Maastricht. In 2014 kreeg ik een dexamethason behandeling (injectie in het oor), maar die heeft niet geholpen.
Een maand later heb ik een behandeling met gentamicine gehad. Zoals voorspeld kreeg ik 3 dagen daarna nog 1 zware aanval. Sindsdien heb ik geen aanvallen meer gehad!
Een lastige bijwerking is gebleven. Als ik loop, bewegen de beelden zo heftig dat ik mensen niet herken. Ik moet stoppen om ze te herkennen. Hierdoor kan ik niet meer tennissen en met fietsen moet ik meerdere keren afstappen omdat achterom kijken wat gevaarlijk is. Dit fenomeen heet Oscillopsie. Een gestoorde functie van het vestibulo-oculaire-reflex. In ruil voor de afwezigheid van de aanvallen is hier goed mee te leven.
Mijn conclusie is dat ik 16 jaar een excellente kwaliteit van leven heb gehad met een zeer simpel hulpmiddel, de Utermöhlen prismabril. Onderzoek om dit middel te integreren in de behandeltrap (Stepped Care) van de ziekte van Ménière zou m.i. veel schelen in kwaliteit van leven van de patiënt, en in kosten voor de ziektekosten verzekering.